Ik kom regelmatig in de supermarkt. Via de kassière en haar bandkassa verlaat ik de winkel. Wie is er niet mee opgegroeid. Je zet je boodschappen op de band en je scheidt deze af met het beurtbalkje. De hele opstelling is zo ontworpen dat deze bijdraagt aan een snelle doorstroming en een optimale afhandeling van het afrekenproces.
Wanneer je de enige klant bent in dit proces, is er weinig aan de hand. Het is een samenspel tussen jou en de kassière. Er is even tijd voor een praatje en voor of na het afrekenen pak jij rustig je boodschappen in. Met een prettig gevoel ga ik naar buiten.
Echter, vaker is het druk. Het relaxte tafereel lijkt dan getransformeerd tot een drukke ‘afrekenstraat’. En dan wordt het voor mij interessant. Oplettend volg ik de de dans van mensen, boodschappen, beurtbalkjes, mandjes, wagentjes, pasjes en zegeltjes.
Als het druk is lijkt iedereen ineens wel haast te hebben en kan het allemaal niet snel genoeg gaan. Vanuit het niets wordt de druk opgevoerd. Ineens staat de volgende klant al zo dichtbij zodat deze zonder problemen mee kan kijken terwijl ik mijn pincode invoer. Of die klant die mijn beurtbalkje en boodschappen iets opschuift zodat zij alvast haar boodschappen op de band kan zetten. Geen enkel plekje op de band mag immers onbenut zijn. Die band moet vol met boodschappen! En passant plet de kassière nog even met haar schuif mijn boodschappen omdat ze zich misschien wel opgejaagd voelt en vaart wil maken. Het eindresultaat is wel dat mijn courgette gehavend is, mijn appeltaartje gedeukt en ik met slechte zin de winkel uitga. En aan anderen te zien was ik echt niet de enige.
Hoe herkenbaar is dit, dat als het druk is we allemaal willen pushen? En in dat duwen steken we met zijn allen veel energie. Maar vragen wij ons dan nog wel eens af: gaat het nu echt daadwerkelijk sneller én is de onderlinge sfeer dan nog steeds wel goed?
Als je ziet hoe gemakkelijk dit gebeurt in de supermarkt, dan is jouw voorbeeld uit de dagelijkse praktijk snel gevonden. Wat doe jij nu in zo’n geval?