Vorige blogs over mijn ervaringen bij kassa’s heeft ogenschijnlijk nogal wat losgemaakt in mijn omgeving. Het volgende plaatje werd mij laatst geschetst:
Ik moest even wachten op mijn vers bereide soep bij de counter van het bedrijfsrestaurant, maar uiteindelijk stond er een lekker dampende goed gevulde kop op mijn dienblaadje. Samen met een gezond broodje en een sapje was dit mijn lunch.
Ietwat wiebelig, ik ben nooit zo handig met dienbladen waar ook nog iets op staat, sluit ik aan in de rij van de enige kassa die open is. Het is niet echt druk in deze vakantieperiode. Voor mij staan er twee druk in overleg met elkaar wie er dit keer zou betalen. Je begrijp het al wel: dat gaat dan niet echt opschieten.
Van links zie ik vanuit mijn ooghoeken de restaurantmanager in beeld verschijnen. Meestal brengt dat niet veel goeds (zie blog Wet van de afnemende meeropbrengsten), maar in dit geval wel. Hij opende de 2e kassa en nodigde de eerstvolgende uit om naar zijn kassa te komen. Het al genoemde duo voor mij opereerde duidelijk als 1, dus ik was de volgende.
Met mijn dienblaadje schuifel ik voorzichtig naar de kassa. Krijg ik toch ineens een por in mijn rug. Soep over mijn broodje! En zonder blikken of blozen loopt een direct collega van mij langs mij heen. Gewoon voorkruipen! En dat noemt zich dan jouw collega.
Ik dacht meteen ‘Zal ik hem nu pesten tijdens de vergadering van vanmiddag door hem te houden aan die onmogelijke deadline?’ Maar gelukkig verdween deze boze gedachte direct toen ik zag dat er nog een mooi plekje vrij was aan mijn favoriete tafel. Lekker even rustig genieten van het uitzicht en een goede conversatie.
‘T is echt zo; als je plezier hebt in je werk steek je een ongemakje eenvoudiger weg!
