Op zaterdagmiddag bezoek ik geregeld mijn oudoom. Zo ontloop ik de weekendboodschappen. Hij is bijna 90 en nog kwiek van geest.
Als me iets dwars zit op het werk kan ik bij hem mijn hart uitstorten. Hij zegt nooit “Jij moet”, maar put uit zijn herinneringen en schetst dan een beeld zoals alleen iemand met veel ervaring dat kan. En dat beeld zet aan tot nadenken en eenvoudige oplossingen.
“Oom”, vroeg ik, “Waarom toch moet ik in deze organisatie praten als Brugman vóórdat we echt aan de slag kunnen? Waarom moet ik eerst 5 uur overleggen met alles en iedereen om een klus van 4 uur gedaan te krijgen? In mijn vorige baan regelde je zoiets gewoon in een half uurtje.”
“Tja” zei hij. Toen wist ik dat het een interessante middag zou worden. Hij legde zijn sigaar recht in de asbak, nam een slok thee en stak van wal.
“Knul, toen ik op de grote vaart werkte, zijn wij nooit een verkeerde haven binnengelopen. Al moesten we naar Buenos Aires, Shanghai of Mombassa, we bereikten altijd in één keer de juiste haven. Wij wisten namelijk allemaal wat het doel was van de reis. Elke reis begon immers met een briefing waarin de kapitein de bestemming en bijzonderheden besprak.
Het spookt enorm rond Kaap de Goede Hoop”, mijmerde hij. Ik dacht: “Straks gaat hij mij nog vertellen dat hij in dienst is geweest van de VOC.”
En hij vervolgde met “De zee is een heel vijandige omgeving. Er is geen hulp van buitenaf. Dus bij een probleem koos je de juiste mensen om samen de klus te klaren. Vakmensen onder elkaar die genoeg hadden aan een half woord.”
Ineens zie ik het! Mijn project is mijn schip. Ik benoem mijn doel, kies mijn bemanning en mijn koers. En als ik nou zorg dat iedereen blij is met wat is ga leveren, hoeven ze ook niet allemaal mee aan het roer te staan.
Mijn oom neemt nog een slokje van zijn thee en zegt: “Gewoon zo doen, knul.” Ik vraag: “Gewoon dóen?” “Juist,” zegt hij, “en vooral ook: gewóón doen!”